Do składników, które należy ograniczyć w diecie osób po zawale serca zalicza się żywność bogatą w nasycone kwasy tłuszczowe, tłuszcze trans, sód i cukier. Jadłospis taki wymaga eliminacji lub zmniejszenia konsumpcji następujących pokarmów: Soli, słonych przekąsek np. typu paluszki, krakersy, chipsy, wędzone mięsa i
Czas czytania: 4 minutSpis treściZ jakimi chorobami nie można latać samolotem? Czym jest lot na poziomie morza? Czy masz jakieś pytania?Skontaktuj się z namiWiele popularnych chorób i przypadłości sprawia, że lot zwykłym samolotem pasażerskim jest niemożliwy. W takich przypadkach należy skorzystać z możliwości jakie daje lotniczy transport medyczny. W tym artykule przedstawiamy listę 5 popularnych problemów zdrowotnych, z którymi lot samolotem rejsowym może być w niektórych przypadkach konieczny jest wynajem samolotu medycznego? Stawiając na prywatny transport medyczny nie zarażamy innych pasażerów. W czasach COVID-19 wejście na pokład chociażby z podwyższoną temperaturą ciała jest bardzo utrudnione lub po prostu niemożliwe. Personel samolotu widząc osobę chorą może odmówić wejścia na pokład. Samoloty sanitarne są wyposażone w zaawansowaną aparaturę medyczną. Poza tym, kluczowe znacznie ma fakt, że podczas lotu opiekę nad chorym sprawuje doświadczony personel medyczny. W przypadku transportu medycznego samolotem istnieje możliwość hermetyzacji kabiny (lot na poziomie morza), co w przypadku wielu schorzeń jest jedynym sposobem na bezpieczny powrót samolotem do kraju. Z jakimi chorobami nie można latać samolotem? 1. Lot po udarze mózguUdar mózgu jest spowodowany niewystarczającym dopływem krwi. Jest to poważna sytuacja, która może nawet grozić nieodwracalnym uszkodzeniem niektórych obszarów mózgu. Objawy pojawienia się udaru mózgu mają rozległy charakter. Najczęściej jest to paraliż jednej strony ciała, osłabienie rąk i nóg, trudności w mówieniu, zawroty głowy, uczucie drętwienia, zaburzenia mówienia, problemy z równowagą i silne bóle głowy. W niektórych przypadkach do tego może dojść utrata przytomności. Zauważenie powyższych objawów oznacza konieczność wezwania pogotowia ratunkowego. Pacjent po udarze jest zabrany do szpitala i tam powinien rozpocząć rehabilitacje. Szybkie podjęcie rehabilitacji zwiększa szanse na późniejsze prawidłowe funkcjonowanie po udarze. Jeśli udar zdarzy się poza granicami kraju, zalecana jest szybka repatriacja medyczna (powrót do ojczystego kraju) tak aby leczenie mogło być kontynuowane w zaufanej placówce medycznej. Również po pomyślnym powrocie do zdrowia latanie samolotem po udarze nie zawsze jest możliwe. Podczas lotu samolotem, ciśnienie powietrza w kabinie pasażerskiej znacznie spada. Zazwyczaj w kabinie samolotu pasażerskiego panuje ciśnienie odpowiadające wysokości 2500 – 3000 m co nie stanowi problemu dla zdrowego człowieka, natomiast dla osób, które mają obrzęk mózgu takie ciśnienie może być niebezpieczne, w niektórych przypadkach może nawet zagrażać życiu. 2. Podwyższona temperatura ciała w samolocieCzy można latać samolotem z gorączką? Co robić kiedy mamy gorączkę na lotnisku? To pytanie jest zadawane stosunkowo często. Gorączka podczas pobytu za granicą nie jest rzadkością. Z reguły wiąże się z osłabionym układem odpornościowym. Zazwyczaj przyczyną pojawienia się podwyższonej temperatury ciała jest niegroźna infekcja lub grypa. Czasami jednak za gorączkę odpowiadają znacznie bardziej niebezpieczne choroby chociażby takie jak panujący na świecie koronawirus. W przypadku chorób zakaźnych istnieje duże ryzyko, że zostaną zarażani pozostali pasażerowie lotu. Tym samym obsługa samolotu w trosce o bezpieczeństwo pozostałych pasażerów może nie wpuścić chorego na pokład. W szczególności taka sytuacja nie powinna dziwić w czasach pandemii COVID-19, gdy rutynowe kontrole temperatury są bardzo częste, a gorączka na lotnisku może oznaczać zakażenie koronawirusem. Co istotne, podczas lotu z podwyższoną temperaturą ciała zwiększa się ryzyko zakrzepicy. W samolocie pasażerowie z gorączką zazwyczaj siedzą nieruchomo, powietrze w kabinie jest suche. Na dodatek często pasażerowie piją za mało płynów, co może wpłynąć na pogorszenie stanu osób z gorączką. W efekcie krew jest gęstsza co sprzyja powstawaniu zakrzepów krwi. Poza ryzykiem zakrzepicy oraz ryzykiem zarażenia pozostałych pasażerów trzeba zauważyć, że lot samolotem jest po prostu męczący dla chorej osoby. Rozsądnym rozwiązaniem wydaje się prywatny samolot medyczny (tzw. latająca karetka), podczas takiego lotu pacjent jest pod opieką doświadczonego lotniczego personelu medycznego. Poza tym, tego typu transport medyczny przypomina przewóz chorego karetką, gdyż na pokładzie do dyspozycji jest nowoczesny sprzęt medyczny, co pozwala na transport osób, które są w ciężkim stanie i wymagają intensywnej opieki. 3. Lot po zawale sercaZawał serca, czyli zawał mięśnia sercowego jest spowodowany niedokrwieniem powstałym przez zamknięcie tętnicy wieńcowej, która ma za zadanie doprowadzenie krwi do serca. Problemy z układem krążenia (w szczególności dolegliwości dotyczące serca, tętnic i żył) w Europie są najczęstszą przyczyną zgonów. Szacuje się, że ilość zgonów z powodu schorzeń sercowo-naczyniowych jest nawet dwukrotnie więcej niż z powodu chorób nowotworowych. Objawy zawału serca pojawia się w postaci silnego bólu w klatce piersiowej. Ból ten promieniuje do szyi, żuchwy oraz lewej kończyny górnej. Zwłaszcza u osób starszych dochodzi do tego duszność. Poza tym może pojawić się bladość, lepki pot, spadek ciśnienia tętniczego, mdłości, zawroty głowy oraz podwyższona temperatura ciała. W przypadku zawału, niezbędna jest natychmiastowa pomoc lekarska. Dlatego w razie potrzeby wykorzystywane są nowoczesne odrzutowce medyczne. 4. Anemia a lot samolotemAnemia polega na zmniejszeniu hemoglobiny we krwi. Z kolei hemoglobina jest odpowiedzialna za wiązania cząsteczek tlenu wchłanianych podczas oddychania, w związku z czym anemia powoduje niedobory tlenu w organizmie. Podczas lotu samolotem, ze względu na niższe ciśnienie powietrza organizm nie wchłania tyle tlenu, ile zazwyczaj. Wówczas nasycenie tlenu we krwi spada z około 97-99% do około 92%. Dla zdrowej osoby nie stanowi to zagrożenia z kolei dla osób, które zmagają się z anemią podczas lotu samolotem może nastąpić krytyczny niedobór tlenu w to, latanie samolotem jest możliwe, pod warunkiem, że samolot jest wyposażony w specjalistyczną aparaturę. Poza tym, rekomendowane jest, aby samolot odbył tak zwany lot na poziomie morza. Tego typu lot jest możliwy w odrzutowcach medycznych, które dysponują specjalną kabiną ciśnieniową. W efekcie w kabinie jest utrzymywane ciśnienie podobne do tego jakie jest przy gruncie, co pozwala uniknąć sytuacji, w której organizm ma problem z poborem wystarczającej ilości tlenu. 5. Zapalenie płuc a lot samolotemZapalenie płuc jest uważane za drugą najpopularniejsza chorobę zakaźną na świecie zaraz po biegunce. Na czym polega zapalenie płuc? Tlen trafia do płuc przez tchawicę, w ten sam sposób do płuc mogą dostać się bakterie i wirusy, które mogą być przyczyną zapalenia płuc. Niemal połowa problemów z zapaleniem płuc jest spowodowana przez pneumokoki. Poza tym, obecnie wyjątkowo groźnym i szybko rozprzestrzeniającym się wirusem atakującym układ oddechowy jest koronawirus. Zapalenie płuc jest jedną z tych chorób, które sprawiają, że lot zwykłym samolotem pasażerskim jest bardzo trudny do zrealizowania. Ciśnienie w kabinie może być zbyt niskie dla osoby mającej problemy z płucami. Dlatego rekomendowane jest zastosowanie tak zwanego lotu na poziomie morza, który jest możliwy dzięki zastosowaniu lotu medycznego. Czym jest lot na poziomie morza? Przy opisanych powyżej schorzeniach (zapalenie płuc, obrzęk mózgu, anemia oraz wielu innych, jak np. lot po operacji brzucha) lot komercyjnym samolotem jest odradzany, gdyż na pokładzie samolotu panuje obniżone ciśnienie. Pod wpływem niskiego ciśnienia dochodzi do zmniejszonej absorpcji tlenu. Z tego powodu niektórzy pacjenci nie mogą być transportowani samolotem pasażerskim. Alternatywą dla rejsowego lotu samolotem jest lot specjalistycznym samolotem medycznym. Tego rodzaju loty zazwyczaj umożliwiają tzw. sea level flight, czyli lot na poziomie morza. Jest to nic innego jak zastosowanie nowoczesnej technologii, która umożliwia utrzymanie komfortowego ciśnienia we wnętrzu kabiny. Warto podkreślić, że dodatkowo podczas każdego lotu medycznego nad bezpieczeństwem pasażera czuwa doświadczony lekarz medycyny lotniczej oraz nowoczesna aparatura masz jakieś pytania?Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o oferowanym przez nas transporcie medycznym samolotem, zapoznaj się z naszą listą często zadawanych pytań (FAQ).Skontaktuj się z namiCzłonkowie naszego zespołu są dostępni 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu, gotowi odpowiedzieć na każde Twoje pytanie. Możemy szybko zorganizować prywatny lot medyczny na całym świecie. Skontaktuj się z nami
Domowe metody na gorączkę. Nim sięgniemy po leki przeciwgorączkowe, możemy spróbować kilku domowych sposobów. Ulgę przyniosą chłodne okłady, które schładzają przepływająca krew i przyczyniają się do obniżenia temperatury ciała. Wystarczy zwilżyć ręcznik pod chłodną wodą i położyć go w okolicy szyi, pachwin czy łydek. Kilka dość problematycznych sytuacji w ostatnim czasie skłoniło mnie do podjęcia tematu przeciwwskazań do stawiania baniek. Moi pacjenci wiedzą, że przy wielu dolegliwościach zalecam stawianie baniek. Większość z nich poddaje się temu zabiegowi dopiero po wizycie u mnie, po dokładnym zbadaniu i na moje wyraźne pisemne lub ustne polecenie. Okazuje się jednak, że nie wszyscy tego przestrzegają i czasami próbują leczyć się sami, bez zapoznania się z przeciwwskazaniami do stawiania baniek. Są to zwykle osoby niezdające sobie sprawy z tego, że stosowanie terapii naturalnej wymaga dużej wiedzy i ogromnego doświadczenia. Tylko umiejętne stosowanie terapii naturalnej pomaga pacjentowi bez wyrządzania krzywdy. Kilka dni temu zgłosiła się do mnie moja pacjentka stale lecząca się z powodu reumatoidalnego zapalenia stawów. Pierwszy raz od kilku lat złapała infekcję. Od dwóch dni zaczął się kaszel, a dzień przed wizytą pojawiła się duszność. Wtedy córka postawiła jej bańki. Okazało się, że miała spastyczne zapalenie oskrzeli. W dniu wizyty duszność nasiliła się tak bardzo, że tylko iniekcje domięśniowe i leki podawane w nebulizacji (rodzaj leczenia inhalacyjnego) uratowały pacjentkę przed hospitalizacją. U tej pacjentki wystąpiły aż dwa przeciwwskazania do stawiania baniek: duszność, ale również reumatoidalne zapalenie stawów, należące do chorób autoimmunologicznych. Bańki a gorączka Częstym błędem jest również stawianie baniek u chorych z bardzo wysoką gorączką (powyżej 38, Proszę pamiętać, że zabieg ten nie ma działania przeciwgorączkowego. Wprost przeciwnie – jego działanie na układ immunologiczny może właśnie wywołać gorączkę, co w wielu przypadkach jest reakcją bardzo korzystną, ale na pewno nie w chwili, gdy pacjent już wysoko gorączkuje. Bańki a choroby układu krwionośnego Należy również pamiętać, że pacjent z chorobami układu krążenia (nadciśnienie, wady serca, zaburzenia rytmu serca itd.) powinien przed postawieniem baniek mieć zmierzone ciśnienie (powinno ono być unormowane, najlepiej < 140/90) i wykonane EKG. Chorzy ci bardzo często biorą leki przeciwzakrzepowe (aspirynę, acenokumarol, warfarynę itd) i należy u nich zachować dużą ostrożność: wskazane mniejsze podciśnienie, krótszy czas zabiegu. Jeśli chodzi o stawianie baniek przeciwwskazania są również następujące: czynna choroba nowotworowa skazy krwotoczne (np. hemofilia) anemia i stany ogólnego wyniszczenia organizmu gruźlica stwardnienie rozsiane w okresie nowego rzutu
Dodatkowo w większości leków na przeziębienie, tzw. saszetek do rozpuszczania, występuje paracetamol. Zazwyczaj nazwy tych produktów nie wskazują na obecność paracetamolu, a jedynie na schorzenie w którym dany farmaceutyk może być zastosowany, jak np. przeziębienie i grypa. Dlatego pacjenci, którzy leczą się bez konsultacji
, 17:31 Aktualizacja: 10:58 Kardiolodzy ostrzegają, że blisko połowa osób po zawale serca umiera w ciągu 5-10 kolejnych lat. Ale nie musi tak być. Po zawale jest spora szansa na długie życie. Pod pewnymi warunkami. Rys. Krzysztof "Rosa" Rosiecki Choroby układu krążenia, z miażdżycą i chorobą niedokrwienną serca na czele, pozostają główną przyczyną zgonów w Polsce, podobnie zresztą jak i w większości innych, tzw. cywilizowanych krajów świata. Jedną z najczęściej występujących i budzących zarazem największy strach konsekwencji chorób układu krążenia jest zawał serca. I choć wielu osobom udaje się go przeżyć, to jednak w kolejnych latach po zawale są one narażone na bardzo wysokie ryzyko wystąpienia „wstrząsów wtórnych”. Kardiolodzy ostrzegają, że w ciągu roku od wystąpienia pierwszego zawału serca umiera około 10 proc. chorych, a w ciągu 5-10 lat aż 50 proc. To ponure statystyki, ale specjaliści na szczęście mają też dobrą wiadomość dla „zawałowców”. Okazuje się, że większość z nich może uniknąć przedwczesnej śmierci i żyć znacznie dłużej niż tylko 5-10 lat po zawale. Czego się wystrzegać, żeby serce wróciło do formy - Nawet trzy czwarte chorych można uratować przed śmiercią w ciągu 5-10 lat po zawale, jeśli tylko zdołają oni, we współpracy z lekarzem, wyeliminować trzy główne, obciążające ich czynniki ryzyka: hipercholesterolemię, nadciśnienie i palenie papierosów – mówi prof. Andrzej Pająk, z Katedry Epidemiologii i Badań Populacyjnych Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Ten konkretny przykład pokazuje jak wielką siłę ratującą życie ma profilaktyka zdrowotna, w tym również tzw. prewencja wtórna, wdrażana już po wystąpieniu choroby. Na wprowadzenie prozdrowotnych zmian w życiu nigdy nie jest więc za późno. Oczywiście czynników ryzyka związanych z chorobami układu krążenia jest więcej niż tylko trzy wymienione wyżej. - Ryzyko przedwczesnego zgonu u osób, które przeszły zawał serca, można zmniejszyć również dzięki uregulowaniu poziomu glukozy we krwi i osiągnięciu prawidłowej masy ciała. Bardzo ważne jest też, aby chory regularnie odwiedzał kardiologa. Pacjenci pozostający pod stałą opieką specjalisty znacznie skuteczniej walczą z czynnikami ryzyka – mówi prof. Jarosław Kaźmierczak, konsultant krajowy w dziedzinie kardiologii. Siedem wskazówek, żeby uniknąć drugiego zawału Do jakich celów zdrowotnych powinny zatem dążyć osoby po zawale serca, a także wszystkie inne osoby zmagające się z chorobami układu krążenia, aby uniknąć przedwczesnej śmierci i wydłużyć swoje życie? Po pierwsze, jeśli palą, powinny jak najszybciej rzucić papierosy. Po drugie, muszą uregulować ciśnienie tętnicze (docelowa wartość: <140/90 mmHg). Po trzecie, powinny obniżyć poziom cholesterolu LDL we krwi (docelowa wartość: <1,8 mmol/l albo <70 mg/dl). Po czwarte, powinny zrzucić zbędne kilogramy i dążyć do uzyskania prawidłowej masy ciała (ideałem jest BMI pomiędzy 18,5 a 25). Po piąte, muszą skutecznie leczyć cukrzycę, jeśli na nią chorują. Przypomnijmy, że u zdrowych osób dorosłych poziom glukozy we krwi na czczo powinien mieścić się w przedziale 70 - 99 mg/dl, a glikemia poposiłkowa powinna wynosić poniżej 140 mg/dl. Po szóste, muszą brać w wyznaczonych przez lekarza porach i dawkach przepisane leki. Trzeba je brać nawet wtedy, gdy pacjent odczuje poprawę, jeśli lekarz nie decyduje o zmianie terapii. Po siódme, nie mogą zwlekać z wezwaniem lekarza lub karetki, jeśli pojawi się u nich ostry ból w klatce piersiowej. Ideały kontra rzeczywistość Niestety, z danych przedstawionych przez ekspertów podczas konferencji prasowej poświęconej jakości opieki nad pacjentami z chorobą niedokrwienną serca w Polsce wynika, że kontrola wymienionych wyżej czynników ryzyka jest obecnie niewystarczająca. Konkretnie, ze zrealizowanego w 2017 r. badania o nazwie POLASPIRE wynika, że ponad połowa palaczy kontynuuje palenie po zawale serca. Niewiele lepiej jest z innymi czynnikami ryzyka u osób, które przeszły zawał: za wysokie ciśnienie tętnicze ma ponad 40 proc. z nich, za wysokie stężenie cholesterolu utrzymuje się u 62 proc. chorych, a jedynie 15 proc. nie ma otyłości lub nadwagi. Ryzykowna niefrasobliwość 260 minut - w Polsce przeciętnie tyle czasu mija od pojawienia się ostrego bólu w klatce piersiowej u pacjenta kardiologicznego do wezwania lekarza lub karetki. TO STANOWCZO ZA DŁUGO! - Jedynie co pięćdziesiąta osoba po hospitalizacji z powodu choroby wieńcowej w Polsce ma dobrze kontrolowane wszystkie czynniki ryzyka, to znaczy: nie pali, nie ma podwyższonego ciśnienia tętniczego, ma prawidłowe stężenie cholesterolu i glukozy we krwi oraz ma prawidłową masę ciała – mówi prof. Piotr Jankowski, ekspert Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego. Zdaniem ekspertów, niewystarczająca kontrola czynników ryzyka jest zarówno efektem „nieoptymalnej” farmakoterapii, jak i niskiej świadomości oraz niewystarczającej modyfikacji stylu życia przez pacjentów. Zarówno po stronie lekarzy, jak i pacjentów pozostaje więc jeszcze dużo do zrobienia. Wiktor Szczepaniak ( Copyright Wszelkie materiały PAP (w szczególności depesze, zdjęcia, grafiki, pliki video) zamieszczone w portalu "Serwis Zdrowie" chronione są przepisami ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o ochronie baz danych.

Należy wprowadzić do codziennej rutyny umiarkowany ruch – najpierw spacery, a stopniowo bardziej angażujące aktywności aerobowe. Bezwzględnie należy natomiast konsultować ich rodzaj i częstotliwość z lekarzem! 2. Zmień nawyki żywieniowe. Odpowiednia dieta to obowiązkowy punkt do zmiany po przebytym zawale.

Zapalenie płuc to choroba, która zazwyczaj ma ostre objawy. Często występuje jako powikłanie innych infekcji, np. zwykłego przeziębienia. Na ostateczną diagnozę pozwala prześwietlenie płuc. Objawy zapalenia płuc Objawy zapalenia płuc to przede wszystkim kaszel, świszczący oddech oraz ból w klatce piersiowej. Chorobie towarzyszą symptomy, które przypominają grypę, czyli na przykład gorączka i ogólne złe samopoczucie. W czasie badania lekarz zazwyczaj może usłyszeć bardzo charakterystyczne szmery w płucach. Trzeba pamiętać, że zapalenie płuc jest często powikłaniem po grypie lub przeziębieniu. Dlatego, jeśli po takiej infekcji kaszel nie ustępuje i staje się coraz silniejszy, trzeba zgłosić się do lekarza. Trudniej zdiagnozować wirusowe zapalenie płuc, które daje znacznie mniej objawów i często przez dłuższy czas pozostaje niezauważone. Zdarza się, że chory nie cierpi w ogóle z powodu gorączki oraz kaszlu, a lekarz nie słyszy żadnych niepokojących szmerów w płucach. W takim przypadku jednymi objawami zapalenia płuc będzie ogólne złe samopoczucie, duszności i zimne poty. Leczenie zapalenia płuc Leczenie zapalenia płuc polega przede wszystkim na podawaniu antybiotyku. Lek należy przyjmować zgodnie ze wskazaniami lekarza w możliwie takich samych odstępach czasowych, czyli o tej samej porze dnia. W zależności od preparatu, wskazane jest przyjmowanie leku w czasie posiłku, po jedzeniu lub na czczo. W trakcie leczenia należy zrezygnować z chodzenia do pracy. Zaleca się odpoczynek oraz przyjmowanie dużej ilości płynów, zwłaszcza jeśli pacjent ma wysoką gorączkę. Można także stosować różne leki, ułatwiające odkrztuszanie. Zapalenie płuc w większości przypadków ustępuje szybko pod wpływem terapii antybiotykami. Trudniej leczy się ciężkie przypadki, które wymagają przyjęcia do szpitala. Jeśli dojdzie do zaawansowanego rozwoju choroby, może ona doprowadzić do śmierci. Wskazanie do leczenia szpitalnego stanowi niewydolność oddechowa, ropień płuc, niewydolność nerek, czy zaburzenia świadomości. Przyczyny zapalenia płuc Przyczyny zapalenia płuc to najczęściej powikłania innych infekcji górnych dróg oddechowych, takiech jak grypa. Zdarza się także tak zwane zachłystowe zapalenie płuc, które występuje u osób z refluksem żołądkowo-przełykowym. W takim przypadku przyczyną choroby jest przedostanie się treści żołądka do płuc. Czynniki, które sprzyjają wystąpieniu choroby to między innymi podeszły wiek, przewlekła niewydolność serca, palenie papierosów, a także cukrzyca. Na zapalenie płuc narażone są także osoby, które przyjmują leki obniżające odporność organizmu, na przykład leki stosowane w przypadku astmy oskrzelowej u osób z chorobami autoimmunologicznymi, a także po przeszczepach. Rozwojowi infekcji sprzyja także zła higiena i próchnica, ponieważ infekcja może być wywołana przez bakterie rozwijające się w jamie ustnej. Aby zapobiegać zapaleniu płuc, trzeba dbać o naturalną odporność organizmu. Zimą warto zażywać preparaty witaminowe i unikać wychłodzenia organizmu. Nie należy również lekceważyć przeziębień i grypy, które zawsze powinny być wyleczone do końca. Skuteczne leczenie zapalenia płuc5 (100%) 3 głosów
Jedna z osób powinna przytrzymywać zwierzaka. W trakcie pomiaru pies musi stać nieruchomo. Aby zmierzyć temperaturę u psa, końcówkę termometru należy włożyć do odbytu na głębokość 2-3 cm. Temperaturę mierz przez kilkadziesiąt sekund / kilka minut, po czym odczytaj wynik. Jak sprawdzić czy ma się gorączkę bez termometru?
Sposób odżywiania się po zawale jest praktycznie tak samo ważny, jak przyjmowanie leków oraz zmiana stylu życia. Należy bezwzględnie zrezygnować z tłuszczów, a do diety wprowadzić warzywa i owoce. O konieczności zmiany diety lekarz zawsze informuje wszystkich pacjentów, którzy przeszli zawał. Nie zawsze jednak się oni do tego stosują. Czasami tłumaczą się niewiedzą, twierdząc że robili wszystko – w swoimi przekonaniu – jak należy, a wyniki ich badań wciąż się nie poprawiają. Co konkretnie trzeba więc jeść, a z czego zrezygnować, by choroba wieńcowa nie skończyła się kolejnym zawałem? Pierwsza sprawa, na którą należy zwrócić uwagę, to ilość i jakość tłuszczu spożywanego w ciągu dnia. Spożywaj jak najmniej nasyconych kwasów tłuszczowych i kwasów tłuszczowych trans. Unikaj więc tłustych mięs, podrobów i tłustych wędlin, czyli pasztetu, parówek, pasztetowej, salami, kiełbas wiejskich, baleronu czy boczku – wylicza Dominika Wnęk, dietetyk z Uniwersytetu Jagiellońskiego Collegium Medicum. Nie trzeba jednak całkowicie rezygnować z mięsa. Można zajadać się kurczakiem i indykiem, zwłaszcza gotowanymi na parze. Szczególnie polecane są tłuste ryby morskie, które są niezastąpionym źródłem kwasów tłuszczowych n-3 PUFA. Doskonale wpływają one na nasze zdrowie, normalizując ciśnienie krwi. Z tego samego powodu warto postawić na oliwę z oliwek, którą można dodawać np. do sałatek czy surówek. Niewskazane są za to tłuste sery oraz śmietana. Jeśli już ktoś nie może obejść się bez nabiału, powinien zastąpić go chudym mlekiem lub serem twarogowym i jogurtem naturalnym. Zamiast przekąsek w postaci słodyczy i chipsów, można skomponować zdrowe i pyszne posiłki z warzyw i owoców. Jest w nich sporo błonnika – i to tego, który jest najłatwiej adaptowany przez ludzki organizm, co reguluje pracę układu trawiennego i pozwala na szybkie przyswajanie wartościowych składników. Z owocami trzeba jednak uważać, bo z reguły mają one w sobie dużo cukrów. Osoby cierpiące na nadwagę lub otyłość, nie powinny przekraczać dawki do 300 g dziennie. Nie trzeba się za to ograniczać z warzywami. Surówki można jeść do woli – nawet do każdego posiłku. Pomoże to też zmniejszyć stężenie cholesterolu LDL , który odpowiada za zmiany miażdżycowe w naszym organizmie. Nie należy zapominać jednak, że podstawę diety powinny stanowić węglowodany złożone o niskim indeksie glikemicznym. Zalicza się do nich pieczywo pełnoziarniste, razowe, płatki owsiane, grube kasze (gryczana, jęczmienna, pęczak), ryż brązowy, ryż Basmati i makarony razowe. Jest to bogate źródło błonnika pokarmowego nierozpuszczalnego w wodzie, który poprawia perystaltykę jelit i pomaga utrzymać właściwą masę ciała – dodaje dietetyk Dominika Wnęk. Odstawić trzeba – najlepiej całkowicie – sól kuchenną. Nie ma się jednak co martwić o wrażenia smakowe. Doskonale zastąpią ją zioła, czosnek, papryka oraz sok z cytryny. źródło zdjęcia: @N00/7102583091 Dieta po zawale – co jeść, a czego ( 34 głosów

podać masę ciała dziecka w kilogramach, wpisać lub wybrać z listy lek, który chcemy podać dziecku (z dokładną nazwą i dawką wskazaną na opakowaniu). Po chwili otrzymamy wynik w postaci: objętości, czyli jednorazowej dawki syropu do podania, maksymalnej dawki dobowej, odstępów czasowych, które należy zachować pomiędzy dawkami.

W Polsce rehabilitacja kardiologiczna przebiega według określonych schematów. W Polsce rehabilitacja kardiologiczna przebiega według określonych schematów. Dla każdego zdarzenia: zawału serca, wszczepienia, stentów, by-passów czy rozrusznika, przewidziano inny sposób postępowania. Spis treściRehabilitacja kardiologiczna w szpitaluRehabilitacja kardiologiczna: pierwsze krokiRehabilitacja kardiologiczna: uzdrawiające zmianyRehabilitacja po zawale: krok po krokuDla kogo rehabilitacja?Jak ćwiczyć, by zawał się nie powtórzył To, czy rehabilitacja kardiologiczna się powiedzie, zależy przede wszystkim od pacjentów. Ci, niestety, pomimo choroby, nie chcą zmienić przyzwyczajeń, które przyczyniły się do tego, że ich życie zostało poważnie zagrożone. Na takie postawy chorych składa się z jednej strony bardzo wysoka skuteczność leczenia kardiologicznego, a z drugiej ogromna niechęć do aktywności fizycznej, zdrowego odżywiania się i regularnego przyjmowania leków. Są też inne przyczyny, dla których prowadzenie skutecznej rehabilitacji u chorych kardiologicznie jest trudne. Większość pacjentów ma bowiem dodatkowe schorzenia, które objawiają się bólem czy dusznościami. Chorzy ci prowadzą zazwyczaj "fotelowy" tryb życia, przez co każdy wysiłek fizyczny jest dla nich trudny do zaakceptowania. Oddzielnym zagadnieniem są problemy psychiczne. Większość chorych cierpi na mniej lub bardziej zaawansowaną depresję, lęki, co także stanowi przeszkodę w prawidłowym rehabilitowaniu się po zawale serca, wszczepieniu by-passów itp. Dlatego też rehabilitacja kardiologiczna powinna być prowadzona wielotorowo. To nie tylko pobudzanie chorego do aktywności fizycznej. To również konieczność współpracy z psychologiem i dietetykiem. Rehabilitacja kardiologiczna w szpitalu Jeżeli pacjent musi leżeć, konieczne jest zapobieganie powikłaniom zakrzepowo-zatorowym, przykurczom i zapaleniu płuc. W tym celu zachęca się chorego do regularnego wykonywania ćwiczeń izometrycznych, czyli napinania i rozluźniania mięśni. Aby uniknąć przykurczy, pacjent wraz z rehabilitantem wykonuje ćwiczenia bierne (np. rehabilitant unosi i odwodzi rękę w bok) lub czynno-bierne, czyli takie, które wykonuje sam, a terapeuta wspomaga go, prowadząc rękę we właściwym kierunku. Chorych uczy się też powolnego wstawania z łóżka, aby zapobiegać hipotonii ortostatycznej, czyli gwałtownemu spadkowi ciśnienia. Chory musi zapamiętać, że nie powinien zrywać się z łóżka, ale najpierw przekręcić się na bok, opuścić nogi na podłogę, usiąść na łóżku i wstać dopiero po kilku chwilach. Jeżeli zabieg kardiologiczny, np. angioplastyka, był wykonany przez tętnicę ramienną, chory może wstać z łóżka po 6 godzinach. Gdy wykorzystano tętnicę udową – dopiero po 12 lub 24 godzinach. Przez trzy dni po interwencji kardiochirurga chory ćwiczy 3 razy dziennie, ale tylko przez 3-5 minut. Od czwartego dnia ćwiczy 2 razy dziennie – nieco intensywniej i przez ok. 15 minut. Pierwszy spacer z terapeutą trwa ok. minuty. Stopniowo wydłuża się ten czas. Podobnie jest z ćwiczeniami – zaczyna się od jednego, a kończy na wielokrotnym powtarzaniu. Rehabilitacja kardiologiczna: pierwsze kroki W większości przypadków rehabilitację rozpoczyna się jeszcze w oddziale kardiologicznym. Z pomocą terapeuty pacjent uczy się wstawać, wykonuje czynności samoobsługowe (mycie się, czesanie) chodzi po korytarzu i po schodach. Dalsze usprawnianie odbywa się w oddziale rehabilitacji kardiologicznej lub poza szpitalem: w sanatoriach czy oddziałach dziennych. Po wykonaniu badań chory trafia do grupy, która wykonuje z góry zaplanowane ćwiczenia. Inne ćwiczenia wykonują zawałowcy, inne osoby z niewydolnością serca, jeszcze inne pacjenci po wszczepieniu by-pasów czy rozrusznika serca. Gdy pacjent uzyska odpowiednią sprawność, poprawią się u niego parametry wydolnościowe, rozpoczyna kolejny etap ćwiczeń. Ćwiczy więcej i intensywniej, ale także według określonego schematu. Jeżeli potrzebna jest modyfikacja ćwiczeń, pacjent przechodzi do innej grupy. Rehabilitacja kardiologiczna: uzdrawiające zmiany Kardiologia interwencyjna poczyniła tak ogromne postępy, że już w kilka dni np. po niepowikłanym zawale pacjent "staje na nogi", przez co nie odczuwa powagi sytuacji, w jakiej się znalazł. I gdy minie pierwszy strach, szybko wraca do starych przyzwyczajeń – palenia tytoniu, tłustego jedzenia, nadużywania soli i cukru. Tymczasem modyfikacja dotychczasowych nawyków nazywana jest wtórną profilaktyką zawałów serca. W pierwszej kolejności trzeba rzucić palenie papierosów, bo nikotyna uszkadza ściany naczyń krwionośnych, przyśpiesza powstawanie blaszki miażdżycowej, sprzyja tworzeniu się skrzeplin. Zmiany trzeba wprowadzić też w diecie. Nadmierne spożycie chleba, czerwonego mięsa, tłuszczu zwierzęcego i pełnotłustego nabiału to droga do miażdżycy. Po zawale należy jeść produkty niskokaloryczne, warzywa zawierające błonnik, owoce bogate w witaminę C. Do minimum ograniczyć cukier i sól. Każdego dnia trzeba wypijać (o ile nie ma niewydolności serca) 1,5-2 l niesłodzonych napojów. Niskokaloryczna dieta w połączeniu z wysiłkiem fizycznym pozwoli pozbyć się nadmiaru kilogramów, obniżyć stężenie złego cholesterolu (LDL) i podnieść stężenie dobrego (HDL). Niezwykle ważnym elementem wtórnej profilaktyki jest ścisłe przestrzeganie zaleceń lekarskich. Po zawale należy regularnie, niezależnie od samopoczucia, przyjmować przepisane leki, zgłaszać się na badania kontrolne oraz, jeśli takie występują, leczyć inne schorzenia, np. nadciśnienie tętnicze, cukrzycę, arytmię itp. Rehabilitacja po zawale: krok po kroku Po wyjściu ze szpitala nie powinno się rezygnować z aktywności. Jeżeli chory jest osłabiony, za ćwiczenia można uznać samodzielne wykonanie codziennej toalety. Kolejny krok to przygotowanie posiłku. Następnie kilkuminutowe chodzenie po mieszkaniu zamienia się na spacer – na początek 15 minut i stopniowo do 45. Wydłużanie dystansu należy rozłożyć na 6 tygodni po wyjściu ze szpitala. Po każdym dłuższym spacerze należy kilkanaście minut odpocząć. Do rehabilitacji można zaliczyć drobne prace porządkowe w domu np. starcie kurzu, podlanie kwiatów. Następny etap to przenoszenie niewielkich ciężarów do 3 kg. Gdy pacjent odzyska siły i przekona się, że ruch sprzyja jego zdrowiu i dobremu samopoczuciu, może wybrać inną formę aktywności – grać w siatkówkę czy koszykówkę. Dla kogo rehabilitacja? Do rehabilitacji kardiologicznej kwalifikuje się osoby po niepowikłanych zawałach serca, operacjach kardiochirurgicznych, z miażdżycą zarostową kończyn dolnych, a także po wszczepieniu by-passów, stymulatorów, kardiowerterów, po "balonikowaniu", czyli przezskórnej angioplastyce tętnic wieńcowych. Rehabilitacja jest konieczna także u osób z nadciśnieniem, stabilną niewydolnością serca, po zapaleniu mięśnia sercowego, przy kardiomiopatiach, ponieważ ruch wydłuża życie. Chory powinien być aktywny fizycznie na tyle, na ile pozwala stan zdrowia. Bezruch, niezależnie od tego, czy jest spowodowany złym samopoczuciem, lękiem przed pogorszeniem zdrowia, jest zawsze zabójczy dla chorujących na serce. Dlatego tak ważna jest edukacja, aby pacjent wiedział, kiedy może zacząć ćwiczyć i jak to robić. Jak ćwiczyć, by zawał się nie powtórzył Po zawale czy interwencji kardiochirurgicznej nie wykonujemy ćwiczeń oporowych, czyli nie bierzemy się za przekopywanie ogrodu albo przesuwanie szafy. Unikamy długiego trzymania rąk w górze (wieszanie firanek). Nie wykonujemy prac ani ćwiczeń wymagających wstrzymania oddechu. Ćwiczenia rozpoczynamy 1-2 godziny po zażyciu leków. Pierwszą próbę współżycia seksualnego można podjąć już po 2 tygodniach po zawale. Ale nie wolno wspomagać się alkoholem, narkotykami czy tabletkami. Trzeba też unikać dodatkowych emocji, czyli np. nie podejmować współżycia z nowym partnerem. Przy małej wydolności fizycznej lepiej ćwiczyć kilka razy dziennie po 3-4 minuty niż robić jeden trening 30-minutowy. Ćwiczenia wytrzymałościowe, np. marsz, wykonujemy codziennie. Ćwiczenia siłowe (z hantlami) 2 razy w tygodniu przez 10-20 minut. Ale tu ważna uwaga – poszczególne sesje ćwiczeń siłowych musi oddzielać od siebie 48-godzinna przerwa. Osoby otyłe powinny ćwiczyć 5-7 razy w tygodniu. Wysiłek powinien być umiarkowany, ale trwać co najmniej godzinę. Jeśli koncentrujemy się na marszach, idziemy w tempie, które pozwala swobodnie rozmawiać. Poleca się też nordic walking, jazdę na rowerze po łagodnym terenie oraz pływanie. Kto oprócz serca ma chore nerki, powinien ćwiczyć częściej, ale krótko, aby nie forsować zbytnio organizmu. Diabetycy muszą regularnie badać poziom cukru we krwi, a chorzy na POChP – satmę, czyli wysycenie krwi tlenem. Przy osteoporozie zaleca się marsze. Osoby ze zmianami zwyrodnieniowymi powinny ćwiczyć w wodzie, aby odciążyć stawy. Po wszczepieniu stymulatora lub innego urządzenia normującego pracę serca unikamy ćwiczeń przez pierwszy tydzień po zabiegu, aby aparat "uleżał się" w organizmie i by zabliźniła się rana. Nie należy też unosić rąk nad głowę, pływać, aby urządzenie nie przemieściło się. Po 6 tygodniach można rozpocząć zajęcia rehabilitacyjne, a także zacząć grać w siatkówkę, koszykówkę czy pływać. Przeciwwskazaniem do ćwiczeń jest arytmia wywołana aktywnością fizyczną. Gdy odzyskamy sprawność (zwykle trwa to 6 tygodni przy rzetelnie wykonywanej rehabilitacji), należy ćwiczyć ponad godzinę 3 razy w tygodniu. Takie zajęcia są bezpieczne dla zawałowców, a także dla osób ze wszczepionymi urządzeniami normującymi pracę serca. Ćwiczenia należy przerwać, gdy pojawia się ból w klatce piersiowej, duszność, zawroty głowy, zimny pot, mroczki przed oczami czy bóle mięśni. miesięcznik "Zdrowie"
Skutecznym domowym sposobem na gorączkę są zabiegi ochładzające. Wspomagają one działanie leków na gorączkę, a w przypadku niewysokiej gorączki nawet mogą je zastąpić. Ubierz się lekko, aby strój nie utrudniał parowania i ucieczki ciepła do otoczenia. Gorączkę złagodzą chłodne napoje i zimne okłady na skronie i czoło.
Gorączka - przyczyny. Co oznacza podwyższona temperatura? Gorączka jest przypadłością, z którą spotkał się już chyba każdy z nas. Może ona mieć rozmaite przyczyny, wysokość, przebieg, a także objawy współtowarzyszące. To właśnie na ich podstawie lekarz zleca kolejne badania, aby następnie możliwe było postawienie diagnozy. Jakie mogą być źródła wysokiej temperatury ciała i jak można leczyć poszczególne przypadłości? Czym jest gorączka? Gorączka polega na podwyższeniu temperatury ciała do wartości przekraczającej 38℃. Jeżeli mieści się ona w zakresie 37 a 38℃, mówimy o stanie podgorączkowym. Lekko podwyższona temperatura ciała może mieć całkiem niegroźne źródła, na przykład ciążę lub moment przed owulacją. Niekiedy występuje przewlekle, w przypadku pacjentów z nadczynnością tarczycy. Z kolei gorączka jest oznaką toczącej się w organizmie walki z różnego rodzaju czynnikami zewnętrznymi, które wpływają na niego negatywnie. Mogą to być bakterie i wirusy, grzyby, pasożyty, rozmaite alergeny, toksyny czy martwe fragmenty tkanek. Określa się je mianem pirogenów egzogennych. Oddziałują one na komórki fagocytujące, mające za zadanie usuwanie zbędnych elementów z krwi. W kontakcie z “wrogim” bodźcem doprowadzają one do powstania pirogenów endogennych, które z kolei pobudzają podwzgórze do produkcji mediatorów stanu zapalnego. W efekcie wpływają one na ośrodek termoregulacji w mózgu, wywołując wzrost temperatury ciała. W takich warunkach namnażanie bakterii i wirusów jest utrudnione, a przy tym wzrasta namnażanie białych krwinek oraz produkcja przeciwciał. Gorączka jest zatem jednym z podstawowych mechanizmów obronnych organizmu. Poza stanem podgorączkowym i gorączką wyróżniamy jeszcze stan podwyższenia temperatury do wartości około 40–42℃. Nazywany jest on hipertermią i stanowi bezpośrednie zagrożenie życia. W momencie, gdy stan się przedłuża, u pacjenta może dojść do uszkodzenia czynności białek i błon komórkowych, a także uszkodzenia i obumierania komórek, w tym również neuronów w mózgu. Dlatego przy wystąpienie gorączki powyżej 40℃ potrzebna jest szybka pomoc lekarska. Hipertermia jest szczególnie groźna dla dzieci, ludzi starszych oraz przewlekle chorych, w tym o osłabionej odporności. Do przyczyn tak wysokiej temperatury ciała zalicza się przede wszystkim udary cieplne, zatory i wylewy, a także niektóre nowotwory czy niewłaściwą odpowiedź organizmu na niektóre środki znieczulające. Ostatnia z przyczyn powiązana jest ze schorzeniem określanym jako hipertermia złośliwa, mającym podłoże genetyczne [1]. Objawy gorączki i jej wpływ na organizm Chociaż gorączka ma za zadanie chronić nasz organizm i zwalczać zagrażające nam czynniki, jednocześnie jest mechanizmem, który negatywnie wpływa na nasze samopoczucie i funkcjonowanie. Do podstawowych objawów gorączki zalicza się [1]: obkurczenie naczyń krwionośnych – stąd charakterystyczna dla gorączkujących bladość. Taki mechanizm pozwala na zaoszczędzenie ciepła; drżenie mięśni szkieletowych – powszechnie określane jako dreszcze; spalanie tkanki tłuszczowej; napięcie mięśni przywłosowych – pojawia się wtedy charakterystyczna gęsia skórka; zwiększenie aktywności hormonów tarczycy. Chociaż gorączka powinna powstawać w organizmie w przypadku realnego zagrożenia ze strony czynników zewnętrznych, nie zawsze tak się dzieje. W niektórych przypadkach możemy spotkać się z sytuacją, gdy organizm uzna, że jest atakowany, choć w rzeczywistości zagrożenie nie istnieje. Dzieje się tak w trzech podstawowych przypadkach [1]: reakcji alergicznych – istotą wszelkich uczuleń jest wroga reakcja organizmu na czynniki, które w rzeczywistości nie są dla niego szkodliwe; autoimmunizacji – w jej przebiegu organizm z wrogie uznaje własne komórki, co wywołuje zbędną reakcję obronną; tzw. jałowych zapaleń – może on być wywołany na przykład martwymi komórkami, które pozostają w ciele po zawale serca. Jak prawidłowo mierzyć gorączkę? Istnieją cztery podstawowe sposoby pomiaru temperatury ciała. Każdy z nich jest prawidłowy, różne mogą być jednak ich odczyty, z czego należy sobie zdawać sprawę. Temperaturę możemy mierzyć: pod pachą – sposób stosowany najczęściej, choć uchodzi za nieco mniej dokładny niż pozostałe. Umieszczając termometr pod pachą właściwie mierzymy temperaturę skóry. Niezwykle ważne jest również silne ściśnięcie termometru, aby uzyskać adekwatny do rzeczywistości wynik. Przy tej metodzie za prawidłową uważa się wysokość 36,6℃; w ustach – drugi co do popularności sposób pomiaru, jednak nieco dokładniejszy niż metoda pod pachą. Prawidłowy pomiar powinien wynosić 36,9℃; w odbycie – pozwala na najdokładniejsze zmierzenie wysokości temperatury ciała. Tutaj wartość prawidłowa będzie wynosiła 37,1℃; w uchu – sposób stosowany rzadko i zbliżony dokładnością do pomiaru w odbytnicy, należy jednak zwrócić uwagę na ewentualną obecność nadmiaru woskowiny, która może zakłócać pomiar. Polega na sprawdzeniu temperatury błony bębenkowej. Tutaj również prawidłowa wysokość będzie wynosić 37,1℃. Gorączka bez innych objawów oraz z symptomami współtowarzyszącymi Gorączka najczęściej wiąże się z symptomami wskazującymi na niegroźną infekcję lub zatrucie. Niekiedy mogą tu być również inne, powszechne schorzenia, jak angina, a więc te występujące z charakterystycznymi objawami. Niepokojąca może być natomiast gorączka bez objawów towarzyszących, szczególnie jeśli utrzymuje się przez dłuższy czas, na przykład około 3 tygodni. Niekiedy wyjątkowo trudno jest ustalić jej etiologię, przez co leczenie jest wyraźnie utrudnione, a niekiedy musi ograniczać się jedynie do łagodzenia objawów. Zazwyczaj jednak do przyczyn wysokiej gorączki bez innych objawów u dorosłego należą: zapalenie płuc; zakażenie układu moczowego; dur brzuszny; gruźlica; ropnie; szkarlatyna; ospa wietrzna; malaria; zapalenie mózgu lub opon mózgowo-rdzeniowych; niektóre typy nowotworów, na przykład nerek lub krwi; zakażenie wirusem HIV. Gorączka bez objawów towarzyszących pojawia się również jako objaw schorzeń autoimmunologicznych, takich jak reumatoidalne zapalenie stawów (RZS), twardzina układowa lub toczeń rumieniowaty. Jeżeli gorączka występuje razem z innymi objawami, lekarz musi wziąć pod uwagę cały obraz choroby, aby postawić właściwą diagnozę. Zazwyczaj symptomy te wskazują na pospolite dolegliwości zdrowotne, dzięki czemu są one łatwe do wyleczenia. Czasem jednak sytuacja może okazać się poważniejsza. Szczególną ostrożność należy zachować w sytuacji, gdy wysokiej temperaturze ciała towarzyszą [1]: zaburzenia świadomości z silnym bólem głowy; wysypka; duszności, często wraz z silnym kaszlem, a także bólem w klatce piersiowej; nudności i wymioty; zapalenie spojówek i światłowstręt; silne bóle brzucha, często w połączeniu ze wzdęciami i kłopotami z wypróżnianiem; uczucie pieczenia przy oddawaniu moczu, niekiedy połączone z jego nietypowym, czasem krwistym zabarwieniem; odbarwiony stolec współwystępujący z niestrawnością i żółtaczką. Gorączka u dziecka – ile może trwać i kiedy należy udać się do szpitala? Gorączka u dorosłych, nawet ta trwająca przez kilka dni, nie zawsze musi być niebezpieczna. Nieco inaczej wygląda jednak sytuacja w przypadku małych dzieci, szczególnie niemowląt. Tutaj ważne będzie uważne obserwowanie stanu malca i jeśli zajdzie taka potrzeba natychmiastowy kontakt z lekarzem specjalistą. Znaczenie ma także wiek pociechy. W przypadku dzieci poniżej 4. tygodnia życia gorączka zawsze powinna być zgłaszana specjaliście. Przede wszystkim warto zaznaczyć, że prawidłowa temperatura ciała małego dziecka różni się od tej u dorosłych. Po pierwsze, jest ona zmienna w ciągu doby. Po drugie, wynosi od 36,6 do 37,5℃. Dlatego też takie wartości nie powinny budzić niepokoju. Z kolei temperaturę ciała niemowlęcia na poziomie do 38℃ uważa się najczęściej zaledwie za stan podgorączkowy. Jednak już przy temperaturze 39℃ należy jak najszybciej udać się z dzieckiem do lekarza. W takiej sytuacji może bowiem dojść między innymi do groźnego odwodnienia dziecka. Gorączka i malca, zależnie od źródła problemu, może trwać od kilku godzin do kilku dni. Niebezpieczne bywają zarówno te dłuższe, jak wszelkie o silnym przebiegu lub z niepokojącymi objawami towarzyszącymi. Gorączka lub stan podgorączkowy u dziecka nie musi mieć jednak poważnych przyczyn. Obok częstego nieżytu nosa i pospolitych infekcji wirusowych można wymienić choćby ząbkowanie czy przegrzanie. Dość częsty jest również rumień nagły, który charakteryzuje się występującą po gorączce wysypką. Wśród innych przyczyn podwyższonej temperatury u dziecka można wskazać choćby anginę, zapalenie krtani lub oskrzeli, a także boreliozę. Gorączka, a częściej stan podgorączkowy może pojawić się także po szczepieniu. Jest to jednak całkowicie normalna reakcja organizmu wytwarzającego odporność na wirusa, dlatego najczęściej nie ma się czym martwić. Niepokój powinna wzbudzić jedynie wyraźnie podwyższona temperatura z występującymi wymiotami, biegunką czy innymi gwałtownymi reakcjami organizmu. Zbijanie gorączki u dziecka zależeć będzie nie tyle od jej wysokości (wyjątek stanowi temperatura powyżej 40℃, która wymaga szybkiego kontaktu z lekarzem), co samopoczucia malca. Jeżeli dziecko wyraźnie źle się czuje, można podać mu zalecone przez specjalistę leki przeciwgorączkowe przeznaczone dla wieku pociechy. Niewskazane jest podawanie dzieciom poniżej 12. roku życia kwasu acetylosalicylowego. Można natomiast zastosować chłodne okłady oraz kąpiel w temperaturze o 1℃ niższej niż temperatura ciała dziecka. Bardzo ważne będzie również uzupełnianie płynów. Powszechnym błędem jest natomiast przegrzewanie malca. Gorączkujące dziecko powinno przebywać w regularnie wietrzonym pomieszczeniu i mieć na sobie luźne ubranie. Nie należy go również zmuszać do leżenia w łóżku i jedzenia, wystarczy dopilnować, by spożywało odpowiednie ilości płynów. Jak radzić sobie z gorączką? Kiedy powinno się ją zbijać? Zwykle zakłada się, że gorączka do 38℃ nie powinna być groźna i jest oznaką walki organizmu, dlatego nie zaleca się obniżania temperatury. Wiele zależy jednak od cech indywidualnych, samopoczucia oraz współistniejących z nią symptomów. Jednak już wyższe temperatury, zwykle od 39℃ wzwyż, mogą być groźne w skutkach. Nie tylko osłabiają one organizm, lecz także wpływają negatywnie na wiele jego układów, w tym krążenia oraz nerwowy. Jej zbicie jest szczególnie ważne u dzieci, ciężarnych, epileptyków czy pacjentów cierpiących na choroby układu krążenia [2]. Najczęściej dla zbicia gorączki stosuje się leki przeciwgorączkowe, na przykład zawierające paracetamol, a także NLPZ, które potrafią przynieść szybką ulgę choremu. Dobrym sposobem będą też chłodne okłady oraz kąpiele w wodzie o temperaturze niższej o 1℃ niż temperatura ciała. Ważne jest także spożywanie dużych ilości wody. Do domowych sposobów na obniżenia gorączki zaliczyć można również picie niektórych naparów ziołowych oraz owocowych. Należy wybierać te o działaniu napotnym oraz przeciwgorączkowym, jak lipa, malina lub czarny bez. Do ostudzonej herbaty warto dodać odrobinę miodu, który wykazuje działanie przeciwzapalne. Istnieją jednak sytuacje, w których wizyta u lekarza będzie niezbędna. Jeśli gorączka przekracza 39℃ lub obok niej występują inne, niepokojące objawy, jak zaburzenia oddychania oraz oznaki zaburzeń neurologicznych, jak drgawki i sztywność karku czy splątanie i utrata świadomości, a także inne opisane powyżej, konieczna będzie szybka wizyta specjalisty.
Nie każda podwyższona temperatura ciała w ciąży oznacza gorączkę i jest stanem patologicznym. Przede wszystkim należy zwrócić uwagę na ogólne samopoczucie, objawy towarzyszące oraz czas utrzymywania się tego stanu. Prawidłowa temperatura ciała w ciąży: 36-37,5°C, Stan podgorączkowy w ciąży: 37,5-38,5°C, Gorączka w ibuprofen, tabletka, ból, gorączka, przeziębienie, grypa, stan zapalny, migrena Sprawdź cenę ibuprofen, tabletka, ból, gorączka, przeziębienie, grypa, stan zapalny, migrena Sprawdź cenę paracetamol, tabletka, ból, gorączka, grypa, menstruacja, przeziębienie zł paracetamol, tabletka, ból, gorączka, grypa, przeziębienie, menstruacja Sprawdź cenę kofeina, paracetamol, kodeina, tabletka, ból, gorączka, migrena, reumatyzm zł kofeina, paracetamol, tabletka, ból, gorączka, migrena, miesiączka, nerwoból zł paracetamol, tabletka, ból, gorączka, miesiączka, nerwoból zł ból głowy, ból zębów, ból mięśni, ból kości, ból stawów, bolesne miesiączkowanie, ibuprofen, tabletka, stan zapalny, zapalenie, nerwoból, migrena, gorączka, grypa, przeziębienie zł metamizol, tabletka, ból, gorączka, miesiączka, migrena zł paracetamol, tabletka, nerwoból, ból, gorączka, miesiączka zł ból głowy, ból zębów, ból mięśni, ból kości, ból stawów, bolesne miesiączkowanie, przeziębienie, grypa, ibuprofen, tabletka, gorączka, grypa, przeziębienie, migrena zł feniramina, fenylefryna, paracetamol, saszetki, gorączka, grypa, katar, przeziębienie Sprawdź cenę metamizol, tabletka, ból, gorączka, migrena, miesiączka zł ibuprofen, zawiesina, ból, gorączka, grypa, przeziębienie, ząbkowanie Sprawdź cenę ibuprofen, zawiesina, ból, gorączka Sprawdź cenę paracetamol, tabletka, ból, gorączka, miesiączka, nerwoból zł ibuprofen, syrop, gorączka, ból, stan zapalny zł ibuprofen, syrop, zawiesina, gorączka, ząbkowanie, ból, stan zapalny zł paracetamol, syrop, roztwór, ból, gorączka, ząbkowanie zł głowa, gardło, fenylefryna, paracetamol, witamina c, saszetki, ból mięśni, gorączka, katar, grypa, przeziębienie zł difenhydramina, paracetamol, tabletka, ból, gorączka zł dekstrometorfan, paracetamol, pseudoefedryna, katar, ból głowy, ból gardła, gorączka, kaszel, grypa, przeziębienie, tabletka zł ibuprofen, tabletka, ból, gorączka zł kwas acetylosalicylowy, witamina c, tabletka, ból, gorączka zł Najczęściej wybierane marki w kategorii: Gorączka Gorączka to jeden z głównych objawów przeziębienia i innych chorób infekcyjnych towarzyszących okresowi jesienno-zimowemu. Za prawidłową temperaturę ciała uznaje się wynik pomiaru około 36,6°C. Warto pamiętać, że wartość ta dotyczy pomiaru temperatury pod pachą, mierzona w innych miejscach będzie wyższa (usta – ok 36,8°C, odbyt i ucho – ok. 37,6°C). Gorączka jest najczęściej odpowiedzią organizmu na atak bakterii i wirusów czy innych patogenów, może być tez jednak objawem innych niekorzystnych procesów zachodzących w organizmie. Gorączką nazywamy temperaturę ciała powyżej 38°C. Wartości poniżej to stan podgorączkowy. Wysoka gorączka u dorosłych zaczyna się od 40°C. Temperatura taka jest szczególnie niebezpieczna u dzieci i seniorów. Podwyższoną temperaturę można jednak zbić stosując popularne leki bazujące na paracetamolu, ibuprofenie lub kwasie acetylosalicylowym. Najczęściej w lekach na gorączkę znajdziemy takie substancje jak kwas acetylosalicylowy, paracetamol, ibuprofen, ale często występuje również jako leki złożone zawierają również składniki na katar czy kaszel. Ibuprofen i kwas acetylosalicylowy (np. popularna aspiryna) mogą drażnić żołądek, dlatego należy je przyjmować po posiłku i popić odpowiednią ilością wody. W przypadku opornej gorączki stosuje się niekiedy leki z metamizolem jak Pyralgina. Jako leki przeciwgorączkowe dla dzieci najczęściej stosuje się smakowe syropy i zawiesiny (ibuprofen lub paracetamol), które są łatwe w dawkowaniu ze względu na wygodną strzykawkę dołączoną do leku.
Twierdzi się, że po skończonej sesji bańkami należy odpocząć przez przynajmniej 20 min. Ponieważ my praktykujemy stawianie baniek na przeziębienia i infekcje, w naszym domu przyjęliśmy taką zasadę, że bańki stawiamy wieczorem i pacjent aż do rana nie opuszcza łóżka. Wypoczywa, wygrzewa się i dużo pije.
Temperatura ciała zdrowego człowieka, w zależności od miejsca pomiaru, wynosi 36-37°C (pod pachą lub w pachwinie) albo 36,5-37,5°C (w jamie ustnej). Nie wpadaj w panikę, kiedy termometr wskazuje o 0,5-0,7°C mniej lub więcej. Taka zmiana może pojawić się w reakcji na wysiłek fizyczny, brak snu, posiłek, wysoką temperaturę otoczenia, a także u kobiet w ciąży i podczas owulacji. O gorączce mówimy wtedy, gdy temperatura ciała podwyższy się o 1,5-3,0°C ponad normę. Zdarza się to podczas zakażeń bakteryjnych lub wirusowych, takich jak angina, grypa czy choroby zakaźne wieku dziecięcego. Zwykle nie trwa dłużej niż 3 dni. Temperatury mniejszej niż 37,8-38°C nie trzeba obniżać, chyba że czujesz się bardzo źle. Gorączka to znak, że organizm broni się, walczy z chorobą. I, jeśli to możliwe, nie powinno się tego zmagania przerywać. Jeśli dojdzie do dużego wzrostu temperatury albo trwa ona zbyt długo, należy zacząć zbijanie gorączki. Leczenie warto rozpocząć od naturalnych metod. Obniżają one gorączkę równie skutecznie, a w przeciwieństwie do tabletek, na dłużej i często Do ich przygotowania możesz użyć kawałka bawełnianego materiału albo ręcznik. Po zanurzeniu go w zimnej wodzie, starannie wyciśnij, po czym połóż na czoło, kark, owiń nadgarstki i łydki. Okłady zmieniaj, kiedy tylko staną się ciepłe, aż do momentu obniżenia na łydki można zrobić również jako tzw. mokre skarpety. W bawełnianych skarpetach odetnij stopki, pozostały fragment namocz w zimnej wodzie, dokładnie wyciśnij i załóż. Okłady powinny sięgać kolan. Na nie nałóż tej samej długości lub dłuższe suche skarpety wełniane ze Wlej do wanny wodę o temperaturze niższej o stopień od temperatury ciała osoby, która ma gorączkę. Następnie ułóż w wannie chorego i stopniowo, bardzo wolno, dolewaj zimnej wody. W kąpieli trzymaj go do chwili, kiedy temperatura ciała spadnie poniżej 37°C. Pilnuj jednak, aby nie była mniejsza niż 36,6 st. C, gdyż może dojść do osłabienia organizmu. Potem należy położyć chorego w suchej piżamie do łóżka. Kąpiel gąbkowa Namocz gąbkę w letniej wodzie z dodatkiem kilku kropli olejku lawendowego, eukaliptusowego lub rumiankowego. Przecieraj skórę pleców, ramion, brzucha przez chwilę, po czym zrób przerwę. Pozostałe części ciała przykryj, aby uniknąć wychłodzenia. Mokre zawijanie Na łóżku rozłóż koc, na nim prześcieradło lub kilka dużych ręczników, namoczonych w chłodnej wodzie (20 st. C) i wyciśniętych. Owiń w nie chorego, aż do pach, a następnie opatul wełnianym kocem po szyję. Na koniec okryj jeszcze jednym kocem. Okład po 10 minutach powinien zacząć się nagrzewać. Sprawdź jego temperaturę, wsuwając rękę między skórę a okład. Jeśli jest ciepły, zmieniaj prześcieradło lub ręczniki co 15-20 minut, aż chory poczuje ulgę. Jeśli okład nadal jest zimny, zdejmij go i energicznie natrzyj ciało suchym ręcznikiem. Suche zawijanie Ciało osoby, która ma gorączkę, posmaruj mieszaniną sporządzoną (w równych częściach) z octu winnego i zmiażdżonych główek czosnku. Potem zawiń chorego w suche prześcieradło oraz w dwa lub trzy koce i połóż do łóżka. Niebawem zacznie się on pocić, a temperatura spadać. Po upływie około 15 minut odkryj go, natrzyj ręcznikiem zamoczonym w chłodnej (25°C) wodzie, wytrzyj do sucha i ubierz w czystą piżamę. Uwaga - tej metody nie powinny stosować osoby z chorobami układu krążenia. Akupresura Punkty, odpowiadające za temperaturę ciała, znajdują się na zewnętrznej stronie rąk, obok stawu łokciowego. Tam zlokalizowane są różne zagłębienia między poszczególnymi kośćmi tego stawu. Właśnie w tych miejscach należy osobie, która ma gorączkę, wykonać specjalny masaż. Najpierw bardzo mocno uciskaj, a następnie przez 10 sekund mocno przesuwaj skórę tam i z powrotem, na początku na lewej ręce, potem na prawej. Masaż wykonuj 3 razy dziennie. W przypadku wysokiej gorączki należy robić taki masaż nawet 5–7 razy dziennie. Po ustąpieniu gorączki, dla utrwalenia efektu, warto masować te miejsca jeszcze przez kilka dni, przynajmniej 1-2 razy herbatki Pocenie również obniża temperaturę ciała. Po wypiciu napotnego naparu chory powinien położyć się do łóżka, by nie dopuścić do wychłodzenia organizmu. Nie wolno zapominać o zmianie bielizny i pościeli na suche, kiedy tylko zwilgotnieją. Napar z lipy: łyżkę kwiatu lipy zalej szklanką wrzątku. Po 10 minutach przecedź, możesz posłodzić miodem (najlepiej lipowym, akacjowym albo malinowym). Chory powinien wypić, a następnie położyć się do z bzu czarnego: 2 łyżeczki kwiatu zalej filiżanką wrzątku. Należy pić 3 razy z babki lancetowatej: 3 łyżeczki świeżych liści rozetrzyj, wymieszaj z wodą i podgrzej do wrzenia. Powinno się pić 3 razy wieloziołowy: wymieszaj 15 g malin (mogą być suszone), 15 g kwiatostanu lipy, 15 g ziela uczepu, 15 g lebiodki pospolitej, 10 g ziela pierwiosnka, 20 g korzenia babki lancetowatej, 10 g kwiatu bzu czarnego. Jedną łyżeczkę mieszanki wsyp do 1/2 szklanki gorącej wody, parz pod przykryciem przez 10 minut. Należy pić 3-4 razy dziennie po potrzebny jest lekarz? 1. Gorączce towarzyszy silny ból głowy, zesztywnienie karku, wysypka lub nadwrażliwość na Termometr wskazuje ponad 39,4°C. 3. Choremu dokucza także silny ból brzucha albo zaburzenia w oddawaniu moczu. 4. Dziecko poniżej 3. miesiąca życia ma temperaturę 38,3°C lub więcej. 5. Temperatura ciała powyżej 38,3°C utrzymuje się dłużej niż 72 godziny. 6. Gorączkujący cierpi na choroby serca, układu oddechowego, cukrzycę lub inne, które wymagają stałej opieki medycznej. (EA) Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem! Ho5Zbgz.
  • 6lekqm8ws2.pages.dev/96
  • 6lekqm8ws2.pages.dev/13
  • 6lekqm8ws2.pages.dev/93
  • 6lekqm8ws2.pages.dev/8
  • 6lekqm8ws2.pages.dev/77
  • 6lekqm8ws2.pages.dev/53
  • 6lekqm8ws2.pages.dev/8
  • 6lekqm8ws2.pages.dev/9

    • co na gorączkę po zawale